Obóz Pracy Przymusowej Zasław (Zwangsarbeitslager Zaslaw), czyli niemiecki obóz pracy dla Żydów z ówczesnych powiatów sanockiego oraz leskiego, istniał w latach 1939–1943 na terenie wsi Zasław (obecnie dzielnica Zagórza). Znajdował się obok linii kolejowej Sanok – Zagórz – Ustrzyki Dolne, na terenie dawnej Fabryki Celulozy. Na początku działalności obozu zgromadzono tu Żydów z Zagórza, a od 24 czerwca 1941 z całych Bieszczadów, głównie z Ustrzyk Dolnych, z Sanoka i powiatu sanockiego a także około 2500 Żydów z Leska. Więźniów zgromadzono w barakach oraz dawnych budynkach przemysłowych. Wielu, z powodu braku miejsca, koczowało pod gołym niebem. Wewnątrz stworzono warsztaty rzemieślnicze produkujące na potrzeby Waffen-SS. Więźniowie wykonywali wiele prac poza obozem, głównie przy budowie i naprawie dróg. Przez obóz przeszło około 15 000 osób. 10 000 zamordowano na miejscu, a ok. 5000 wywieziono do obozu w Bełżcu. Egzekucje odbywały się w lasku zwanym „Malinki” i na górze Gruszka. W obozie w Zasławiu dokonywano też egzekucji więźniów przywiezionych z więzienia w Sanoku. W 1943 hitlerowcy zacierali ślady obozu przy pomocy więźniów, którzy musieli wydobywać zwłoki pomordowanych i palić je na stosach, a prochy wrzucać do rzeki. Na miejscu zbrodni znajduje się zbiorowa mogiła rozstrzelanych, kurhan z obeliskiem i tablicą pamiątkową (projektantami byli Kazimierz Ciepielowski i Bronisław Bekalik). Na betonowym czworoboku, ze ścianami obłożonymi granitową kostką, umieszczono wykonane z drutu postaci dwojga ludzi, złączonych stygmatem śmierci. Pisarz Kalman Segal w swojej reportażowej powieści Nad dziwną rzeką Sambation, zawarł odniesienia do obozu w Zasławiu.